O brzasku, czarny Mercedes jechał przez ulice śpiącego jeszcze miasta kierując się drogą Krakowskiego Przedmieścia ku rogatkom miasta. Przez przyciemnione szyby nie można było dostrzec jadących nim pasażerów, ale na rogu Puławskiej i Rakowieckiej okno uchyliło się, odsłaniając nam na chwilę wnętrze wozu. Najwyraźniej jeden z pasażerów musiał poczuć się gorzej i chciał zaczerpnąć powietrza. Dzięki temu mignęła na chwilę purpura piuski na siwej głowie.

Na wschodzie niebo przybierało już odcień zielony, u dołu pociągnięty barwą szafranną. Samochód mijał wielkie galerie handlowe położone za rogatkami stolicy. Zwarta zabudowa miasta ustępowała miejsca rozrzuconej wzdłuż drogi chaotycznej architekturze hurtowni, salonów sprzedaży, stacji benzynowych i parkingów. Droga była pusta i kierowca nie żałował silnika. Od czasu do czasu samochód mijał zaspane reflektory ciężarówek i samochodów dostawczych, których kierowcy nieśpiesznie jechali w przeciwnym kierunku.

Pasażer na tylnym siedzeniu próbował coś czytać, ale myśli nie pozwalały mu się skupić. W lewej ręce nerwowo przekładał paciorki różańca, usta poruszały się niemo. Cóż było robić? Cóż było robić? W końcu zamknął oczy, zdecydowany by pogrążyć się w modlitwie. Nagle jakby coś zajaśniało na drodze, jakby zapłonęło nagle słońce.

- Zwolnij! - pasażer krzyknął do kierowcy.

- Czy nie widzisz co się przed nami dzieje?

Zdezorientowany kierowca zdjął nogę z gazu. Siedzący na przednim siedzeniu młody kleryk, ocknął się z tak dobrze zapowiadającego się snu.

- Czemu zwalniasz? - zapytał rozdrażniony, kiedy samochód zaczął zjeżdżać na pobocze.

- Ekscelencja kazał - wycedził kierowca, nie lubił bowiem siedzącego obok sekretarza arcybiskupa.

Arcybiskup podniósł się z tylnej kanapy i pochylił się w kierunku szofera i rzekł:

- Widzisz tę jasność, która się zbliża ku nam? – zapytał Arcybiskup.

- Nie widzę nic – odpowiedział Sekretarz.

- Jakowyś pojazd jedzie ku nam w blasku słonecznym – rzekł Arcybiskup, wysiadając z samochodu i przysłaniając oczy od światła.

Arcybiskupowi drżały ręce, twarz stężała wyrażając w mgnieniu oka wszelkie ludzkie emocje: strach, zdumienie, radość, a nawet zachwyt. Przede wszystkim jednak zdumienie. Tuż przed arcybiskupią limuzyną zatrzymał się nieduży bus. Lakier lśnił jak rydwan z objawienia proroka Ezechiela. Arcybiskup klęknął oślepiony blaskiem bijącym z pojazdu.

- Chryste! Chryste!

Drzwi pojazdu otworzyły się i z środka wysiadł szczupły, niepozorny mężczyzna o żywym, acz łagodnym spojrzeniu kryjącym się za okularami w drucianej oprawce.

- Wstań, mój Synu. Nie musisz klękać. Daleko jeszcze do Warszawy?

Arcybiskup nie drgnął. Pozostając na kolanach, przyjrzał się człowiekowi, które zadał mu, zważywszy na wszystkie okoliczności, tak prozaiczne pytanie.

- Ojciec Kolbe? – wyszeptał – Cóż tu robisz, Ojcze?

- Cóż, do Warszawy jadę. Taka jest potrzeba. Nie możemy tego tak zostawić. Trochę żeście Arcybiskupie, jakby to delikatnie ująć – Ojciec Kolbe podrapał się po głowie – Nawalili!

Arcybiskup osunął się jeszcze mocniej, jego postać wyraźnie się skurczyła.

- Nie możecie? – zdobył się na kolejne pytanie.

- Ano nie możemy, synu mój. Nie możemy. Nie dziś, nie w tej sytuacji. Jak to się mówi? Wszystkie ręce na pokład! – Ojciec Kolbe zaśmiał się swoim szczerym, pełnym śmiechem.

Kierowca i sekretarz przyglądali się, jakby w otępieniu klęczącej postaci Arcybiskupa. Jego twarz wyrażała skupienie, ale i zmieszanie. Policzki jakby napuchnięte, oblane rumieniem, jakby ktoś w hierarsze rozpalił gorejący węgiel.

- Ekscelencjo, Ekescelencjo! Co Ci jest? – sekretarz zawołał z niepokojem. Szofer przeżegnał się nerwowo: - Stary zwiariował – przemknęło mu przez myśl.

Ojciec Kolbe podszedł do Arcybiskupa i położył mu rękę na ramieniu.

- Nie możemy opuścić lud nasz. Gdy Wy go opuszczacie, my musimy go wesprzeć. Ja, Św. Andrzej, Stanisław ze Szczepanowa i Kostka, eh … długo by wymieniać – głos Świętego był smutny acz słodki.

Arcybiskup leżał już z twarzą przy ziemi, jakby przygnieciony stukilogramowym kamieniem. Bez ruchu, bez słowa. Jego towarzyszom podróży wydawało się, że zemdlał lub umarł. Ale on poruszył się i zaczął podnosić się z kolan i wstawać. Szosa krakowska była pusta. Powietrze wokół niego, jakby jeszcze drgało. Arcybiskup obrócił się w kierunku położonego na równinie miasta.

---

tagi: #kościół #wiara #koronawirus #polska 

	IanThomas
	15 marca 2020 11:48

16     1950    4 zaloguj sie by polubić